ADAKAH IA PERLU?

(Petikan drpd buku Maruah Bangsa Melayu Gagal ? terbitan April 1991)

AKTA RAHSIA RASMI:

ADAKAH IA PERLU?

MENJELANG Disember 1986 satu era baru dalam sejarah akan tercipta bagi tanahair kita. Barangkali ia adalah sejarah hitam. Ini adalah berkaitan dengan Akta Rahsia Rasmi (OSA).

Sebenarnya OSA di rangka begitu rupa pada 1972 telah di anggap sebagai satu rang undang-undang yang agak berat. Parlimen ketika itu diberitahu bahawa rang undang-undang itu hanya untuk memerangkap pengintip dan agen kerajaan asing. Dan cuma dua orang warganegara Malaysia sahaja yang di tuduh mempunyai tali perhubungan dengan misi asing telah diberkas di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA). Salah seorang daripada mereka itu menafikan semula pengakuan yang telah dilakukan dahulu dan mendakwa penangkapan beliau adalah berdasarkan motif politik.

Malangnya orang yang bertanggungjawab dalam penangkapan beliau iaitu Tan Sri Ghazali Shafie membisu. Ini menjadikan ‘peristiwa’ tersebut sebagai satu misteri yang tidak diketahui umum!

Namun OSA yang banyak mencetuskan kontroversi ini pernah dibentangkan dalam Parlimen pada Mac lalu tetapi tidak dibahaskan dan telah ditunda kerana kerajaan buat masa ini mengambil kira bantahan yang agak keras daripada pelbagai pihak yang tertentu termasuk wartawan dan pengarang.

Bagaimanapun kerajaan selepas itu telah meminta draf undang-undang tersebut supaya takrif rahsia dapat di rumus dengan lebih jelas. Beberapa pindaan seperti fasal baru telah diperkenalkan. Antaranya menyekat sebarang dokumen, maklumat atau benda yang di anggap dokumen rahsia rasmi.

Dalam pada itu rakyat pada keseluruhannya merasa gentar dan khuatir terhadap takrif rahsia rasmi yang dimuatkan dalam OSA itu kerana ia terlalu luas dan menyeluruh. Ia adalah seperti berikut:

a)     Dokumen, rekod atau keputusan dan perbicaraan kabinet termasuk jawatankuasa kabinet;

b)  Dokumen, rekod atau keputusan dan perbincangan Majlis Kerja Negeri (Exco) termasuk  jawatankuasa-jawatankuasa Exco;

c)      Dokumen mengenai perhubungan antara kerajaan pusat dan negeri;

d)     Dokumen mengenai keselamatan negara, pertahanan dan perhubungan antarabangsa;

e)    Dokumen menganai atau berkaitan nasihat, pendapat atau perakuan mengenai operasi dan fungsi kerajaan;

f)    Dokumen mengenai ekonomi negara, seperti yang berkaitan dengan mata wang, cadangan belanjawan dan pelaburan asing dan

g)   Dokumen mengenai tawaran tender yang berkaitan pembelian, pemberian kerja, bekalan, perkhidmatan dan projek kerajaan.

Apa yang lebih dahsyat sekali ialah OSA juga berhasrat memberi kuasa kepada Menteri Dalam Negeri menambah, mengurang dan meminda peruntukan dalam jadual berkenaan.

Dalam pembacaan pertama OSA itu, pihak berkuasa telah mentakrifkan rahsia rasmi dalam empat jenis yang mana ia bermaksud sebagai dokumen, maklumat atau benda yang di tanda ‘rahsia besar’, 'sulit’ dan ‘terhad’.

Dalam hal ini sesiapa sahaja yang tidak berkuasa tetapi didapati menyimpan atau menggunakan meklumat seperti di atas boleh dikenakan hukuman penjara mandatori sekurang-kurangnya satu tahun. Ini bermakna, semua denda yang dikenakan menurut Akta Rahsia Rasmi 1972 iaitu akta asal telah dimansuhkan sama sekali. Kesalahan-kesalahan mengikut Akta 1972 itu cuma membawa hukuman penjara tidak lebih dari 14 tahun atau denda $20,000 atau kedua-duanya sekali.

Tetapi perbezaan yang ketara sekali ialah mengikut akta asal itu seseorang yang didapati bersalah dalam mahkamah tidak akan dikenakan penjara mandatori bahkan hakim berkenaan yang di anggap sesuai dan berpatutan berdasarkan latar belakang tiap-tiap kes tersebut.

Ramai berpendapat OSA yang dalam proses perangkaan itu adalah lebih teruk dan dahsyat daripada Akta 1972 yang juga sebagai satu rang undang-undang yang tidak adil.

Mengikut OSA itu selain daripada Undang-undang Kanun Keseksaan seseorang tertuduh diwajibkan membuktikan bahawa beliau pernah menolak apabila sesuatu maklumat disampaikan kepada beliau. Para pendakwa cuma perlu membuktikan sesuatu ‘item’ mengandungi maklumat tertentu adalah di dalam simpanan tertuduh dan sekaligus menyifatkan sebagai ‘rahsia’ atau ‘terhad’.

Kini surat layang masih berleluasa dan sesiapapun mengkin pada satu ketika akan dipersalahkan dan akibat daripada itu dikenakan penjara mandatori kerana menurut OSA sesuatu dokumen ataupun surat layang yang dalam simpanan atau kepunyaan seseorang itu pada bila-bila masa sahaja boleh ditakrifkan sebagai rahsia rasmi oleh menteri ataupun pegawai kerajaan berkenaan.

Dari tinjauan pihak yang arif berkenaan dengan undang-undang mendapati OSA telah bercanggah dengan artikel 10 Perlembagaan Negara yang menjamin kebebasan rakyat menyuarakan sesuatu.

Pada amnya rakyat dari semua lapisan berpendapat jikalau OSA diluluskan suatu hari nanti masyarakat dan negara kita akan menjadi sebuah “police state” yang mana rakyat jelata tidak mempunyai sebarang kebebasan untuk mengeluarkan pandangan dalam pentadbiran dan pembangunan negara sekaligus juga memberi perlindungan kepada pegawai-pegawai yang “korup” dan suka menyeleweng terus melakukan kesalahan ataupun penipuan.

Disyorkan kerajaan memberi pertimbangan yang wajar dan tinjauan yang mendalam terhadap semua penentangan dan bantahan yang dikemukakan oleh rakyat jelata.

Jikalau dijadikan rang undang-undang tanpa dirujuk kepada rakyat, kerajaan seolah-olah akan menjadi penindas rakyat dan kita percaya rakyat yang memilih kerajaan dalam pilihanraya yang lalu tidak akan memberikan kuasa kepada kerajaan lagi.

Malah rakyat merasa ‘tertipu’ apabila kerajaan menunda pembentangan OSA pada Mac lalu dan menganggap ia adalah satu muslihat.

Secara tidak langsung kerajaan seolah-olah tidak mengambil kira dan menghormati perasaan rakyat dan jika OSA diteruskan, kerajaan menjadi penindas dan terus-terang bercanggah dengan slogan ‘Tradisi Membela Rakyat’.

Walau bagaimanapun, kita menaruh penuh keyakinan kerajaan adalah matang dan bijaksana serta berpegang kepada slogan yang dilaungkan selama ini.